Portret anonimowy

25 lipca 2025

Magdalena Abakanowicz, Portret anonimowy, © Fundacja Marty Magdaleny Abakanowicz Kosmowskiej i Jana Kosmowskiego

Magdalena Abakanowicz urodzona w 1930 roku w Falentach – zmarła w 2017 roku w Warszawie Portret anonimowy powstały w 2000 roku Żywica metal (stelaż) wymiary: 103 x 22 x 23 Starak Collection Praca ukazuje silnie uproszczoną, niemal ascetyczną głowę – rzeźbę wykonaną z żywicy o powierzchni przypominającej spękaną, wyschniętą ziemię. Materiał ten nadaje formie porowatą, kruchą strukturę, która zdaje się być świadectwem upływu czasu, przemijania i organicznej ulotności. Głowa jest zamocowana na długim, cienkim metalowym pręcie, który osadzony jest w minimalistycznej, kwadratowej podstawie. Ten kontrast między miękką, niemal organiczną materią a zimnym, surowym metalem podkreśla napięcie między cielesnością a abstrakcją, między ludzkim doświadczeniem a mechaniczną formą nośną. Twarz – pozbawiona większości szyi, jakby wyjęta z ciała i zawieszona w przestrzeni – emanuje głęboką emocją. Zamknięte lub przymknięte oczy otoczone są wyraźnymi bruzdami, które mówią o cierpieniu, melancholii lub intensywnej zadumie. Usta lekko opuszczone podkreślają powagę, a może nawet ból, tworząc wyraz pełen dramatyzmu i skupienia. Rzeźba zdaje się nie tylko przedstawiać postać, ale raczej wprowadzać widza w przestrzeń emocjonalną, gdzie surowość materiału i minimalizm formy stają się nośnikiem uniwersalnej ludzkiej kondycji.

Magdalena Abakanowicz

ur. 1930 Falenty – zm. 2017 Warszawa

Portret anonimowy / Anonymous Portrait

2000

żywica metal (stelaż) / Resin, metal (frame)

wymiary: 103 x 22 x 23

Starak Collection

Praca ukazuje silnie uproszczoną, niemal ascetyczną głowę – rzeźbę wykonaną z żywicy o powierzchni przypominającej spękaną, wyschniętą ziemię. Materiał ten nadaje formie porowatą, kruchą strukturę, która zdaje się być świadectwem upływu czasu, przemijania i organicznej ulotności.

Głowa jest zamocowana na długim, cienkim metalowym pręcie, który osadzony jest w minimalistycznej, kwadratowej podstawie. Ten kontrast między miękką, niemal organiczną materią a zimnym, surowym metalem podkreśla napięcie między cielesnością a abstrakcją, między ludzkim doświadczeniem a mechaniczną formą nośną.

Twarz – pozbawiona większości szyi, jakby wyjęta z ciała i zawieszona w przestrzeni – emanuje głęboką emocją. Zamknięte lub przymknięte oczy otoczone są wyraźnymi bruzdami, które mówią o cierpieniu, melancholii lub intensywnej zadumie. Usta lekko opuszczone podkreślają powagę, a może nawet ból, tworząc wyraz pełen dramatyzmu i skupienia.

Rzeźba zdaje się nie tylko przedstawiać postać, ale raczej wprowadzać widza w przestrzeń emocjonalną, gdzie surowość materiału i minimalizm formy stają się nośnikiem uniwersalnej ludzkiej kondycji.