Podsumowanie wernisażu wystawy „Spójrz mi prosto w twarz. Abakanowicz i inni”

Fot. 1 Na zdjęciu widzimy moment przemówienia podczas oficjalnego wydarzenia, najprawdopodobniej wernisażu. Na pierwszym planie, po lewej stronie, starszy mężczyzna w eleganckim, jasnoszarym garniturze w drobną kratkę stoi za mównicą. Ma siwe włosy, okulary i mówi do mikrofonu. Ubrany jest formalnie – ma białą koszulę, granatowy krawat w ukośne paski i ciemną poszetkę w kieszonce marynarki. W tle, na prawo za nim, stoją trzy kobiety. Najbliżej drzwi – kobieta w czarno-białej sukience w zwierzęcy wzór, z rękami skrzyżowanymi na piersi. Obok niej kobieta w granatowej marynarce, jasnych spodniach i białej koszuli z apaszką. Najdalej po prawej – młoda kobieta w białym topie i czarnej, błyszczącej, midi spódnicy. Ma długie, ciemne włosy, delikatny makijaż i torebkę na łańcuszku przewieszoną przez ramię. Za grupą osób widać otwarte drzwi prowadzące do wnętrza budynku – prawdopodobnie galerii lub muzeum. Po prawej stronie, przy ścianie, znajduje się afisz wystawy z napisem „Spójrz mi prosto w twarz. Abakanowicz i inni”. Cała scena rozgrywa się na brukowanym dziedzińcu, przy jasnym, historycznym budynku.

Fot. 2 Na zdjęciu widzimy scenę z wernisażu, odbywającą się na zewnątrz przy wejściu do eleganckiego, jasnego budynku – prawdopodobnie muzeum lub galerii. Na pierwszym planie, przy białej mównicy z mikrofonem, stoi kobieta w średnim wieku, przemawiająca do zebranych gości. Ubrana jest elegancko: ma na sobie granatową, dopasowaną marynarkę, białą koszulę i ozdobną apaszkę w ciepłych kolorach – brązowo-pomarańczową z żółtymi akcentami. Jej włosy są rozpuszczone, brązowe, lekko falowane. Kobieta patrzy przed siebie z powagą i skupieniem. Na dalszym planie, po lewej stronie, stoi starszy mężczyzna w szarym garniturze w drobną kratkę, z białymi włosami i okularami – uważnie słucha przemówienia. Za nim znajduje się plakat zapowiadający wystawę „Spójrz mi prosto w twarz. Abakanowicz i inni”, ustawiony na ciemnej sztaludze. Za przemawiającą kobietą, bliżej ściany budynku, stoją jeszcze dwie osoby: kobieta w czarno-białej sukience w zwierzęcy wzór oraz młoda dziewczyna w białym topie i czarnej, błyszczącej spódnicy, z torebką na ramieniu. Na dole kadru, lekko rozmyte na czerwono, widoczne są duże kwiaty – prawdopodobnie pelargonie – które wprowadzają do kompozycji kolorystyczny akcent i delikatnie kadrują scenę. Całość oddaje atmosferę oficjalnego, ale ciepłego wydarzenia plenerowego, związanego z kulturą i sztuką.

Fot. 3 Na zdjęciu uchwycony jest kolejny moment przemówienia podczas uroczystości wernisażu, odbywającego się na dziedzińcu przed wejściem do klasycznego budynku. Na pierwszym planie, za białą mównicą z mikrofonem, stoi kobieta przemawiająca z uśmiechem. Ma brązowe włosy, które opadają swobodnie na ramiona. Ubrana jest w letnią sukienkę o wyrazistym czarno-białym wzorze przypominającym zebrę, z czerwonym paskiem przewieszonym przez ramię. Sprawia wrażenie swobodnej, pewnej siebie i zadowolonej z wydarzenia. Po lewej stronie, w tle, widoczny jest starszy mężczyzna w jasnoszarym garniturze w kratkę, z ciemnym krawatem w granatowym kolorze i białymi włosami – trzyma dłonie splecione przed sobą i patrzy spokojnie w stronę przemawiającej. Za nim otwarte szklane drzwi prowadzą do wnętrza budynku, gdzie widoczne są ekspozytory z obrazami lub planszami wystawowymi. Z prawej strony zdjęcia stoją dwie kobiety. Pierwsza z nich to elegancka kobieta w ciemnej marynarce i jasnobrązowych spodniach, z białą koszulą i kolorową apaszką. Uśmiecha się, patrząc w stronę mównicy. Obok niej stoi młoda kobieta w białym topie na ramiączkach i czarnej, błyszczącej spódnicy. Ma długie ciemne włosy i również się uśmiecha, z lekko spuszczonym wzrokiem. W tle, po prawej stronie, widać planszę informacyjną wystawy „Spójrz mi prosto w twarz. Abakanowicz i inni” oraz fragment ściany budynku z jasnymi kolumnami. Atmosfera jest pogodna, oficjalna, ale jednocześnie pełna życzliwości i wzajemnego szacunku.

Fot. 4 Na zdjęciu uchwycony jest moment przemówienia podczas wernisażu wystawy. Scena rozgrywa się na zewnątrz, przed wejściem do eleganckiego budynku z jasną elewacją i przeszklonymi drzwiami. Na pierwszym planie, na środku zdjęcia, znajduje się kobieta stojąca za białą mównicą i mówiąca do mikrofonu. Ma średniej długości, brązowe włosy i uśmiechniętą twarz. Ubrana jest w sukienkę o wyrazistym, czarno-białym wzorze przypominającym skórę zebry. Przez ramię ma przewieszony czerwony pasek torebki. Kobieta wygląda na pogodną i swobodną, mówi z uśmiechem. Po lewej stronie zdjęcia, lekko w tle, stoi starszy mężczyzna w jasnoszarym garniturze w subtelną kratkę. Ma siwe włosy, okulary i spokojny wyraz twarzy. Ręce ma splecione przed sobą. Za nim znajdują się otwarte szklane drzwi wejściowe, przez które widać fragment wnętrza – w tym plansze wystawowe z grafikami. Po prawej stronie zdjęcia, również w tle, stoją dwie kobiety. Jedna z nich ubrana jest w granatową marynarkę, białą koszulę i jasne spodnie. Ma brązowe, falujące włosy i kolorową apaszkę. Obok niej stoi młoda kobieta w białym topie i czarnej, błyszczącej spódnicy. Ma ciemne, długie włosy, lekki makijaż i torebkę na łańcuszku przewieszoną przez ramię. Obie kobiety patrzą z uśmiechem w stronę przemawiającej. W tle po prawej stronie, przy ścianie, ustawiony jest plakat wystawy zatytułowanej „Spójrz mi prosto w twarz. Abakanowicz i inni”. Atmosfera zdjęcia jest uroczysta, ale zarazem ciepła i serdeczna – pełna zaangażowania i pozytywnych emocji.

Fot. 5 W centralnym punkcie zdjęcia widzimy kolorową rzeźbę popiersia kobiety – dzieło artystyczne przedstawiające damę w eleganckim stroju z przełomu XIX i XX wieku. Kobieta ma lekko uśmiechniętą twarz, zamknięte oczy i upięte włosy, na których spoczywa okazały kapelusz ozdobiony kwiatami lub falbanami w ciemnych barwach. Strój kobiety ma fakturę przypominającą szorstką masę, utrzymany jest w odcieniach szarości, bordo i czerwieni. U jej szyi widnieje ozdobny detal przypominający kwiat. Popiersie ustawione jest na drewnianym postumencie. W tle, nieostro, widzimy grupę zwiedzających – zarówno kobiety, jak i mężczyzn – oglądających wystawę w muzeum. Kilka osób jest odwróconych tyłem, skupionych na eksponatach w gablotach. Przestrzeń oświetlona jest delikatnym światłem muzealnym, a z sufitu zwisają na żyłkach ozdobne kwiaty z papieru – czerwone i białe – tworząc poetycką, niemal oniryczną atmosferę wokół rzeźby.

Fot. 6 Zdjęcie przedstawia wnętrze sali muzealnej, w której trwa wystawa rzeźby. W centrum kadru znajduje się podłużna, jasna ekspozycja z kilkoma głowami rzeźbiarskimi – przedstawiają one uproszczone, stylizowane popiersia w różnych materiałach: od gipsu po kamień i glinę. Kilka z nich ustawiono przy lustrach, co tworzy ciekawe wizualne powtórzenia i głębię ekspozycji. W tle widać grupy zwiedzających, którzy z zainteresowaniem oglądają eksponaty – niektórzy pochylają się nad detalami, inni stoją w małych grupach przy przeszklonych gablotach. Ściany ozdobione są prostym, nowoczesnym oświetleniem punktowym, a na nich widnieją napisy w języku polskim i angielskim – prawdopodobnie opisy kuratorskie. Po lewej stronie, w tle, widoczne są wiszące na żyłkach czerwone i białe papierowe kwiaty, które dodają przestrzeni delikatnego, niemal poetyckiego charakteru. Atmosfera panująca w sali jest skupiona i spokojna – typowa dla wystawy sztuki współczesnej lub nowoczesnej aranżacji muzealnej.